Όσα έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα για την χρόνια οσφυαλγία δεν έχουν απαντήσει στο ερώτημα: “Γιατί κάποιοι άνθρωποι πάσχουν συχνότερα από άλλους από χρόνια οσφυαλγία και μάλιστα μερικές οικογένειες έχουν για πολλές γενεές αυτό το πρόβλημα;”
Πριν από έξι χρόνια, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο King College του Λονδίνου βρήκαν ένα γονίδιο (PARK2) το οποίο είναι υπεύθυνο για την φυσιολογική δομή και αντοχή του μεσοσπονδυλίου δίσκου. Κατά συνέπεια, η μη φυσιολογική λειτουργία του γονιδίου οδηγεί σε ταχύτερη εκφύλιση των μεσοσπονδυλίων δίσκων και χρόνια οσφυαλγία (Williams F., et al. 2012). Την περασμένη εβδομάδα μια άλλη ομάδα ερευνητών από το Department of Veterans Affairs στο Seattle στην Washington, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο King College του Λονδίνου, βρήκαν άλλα 3 γονίδια τα οποίοι συνδέονται με την χρόνια οσφυαλγία.
Οι συγγραφείς του σχετικόυ άρθρου, αφού μελέτησαν τα γονίδια 158.000 ενηλίκων ατόμων που κατάγονταν από την Ευρώπη εκ των οποίων οι 29.000 έπασχαν από χρόνια οσφυαλγία, διαπίστωσαν ότι η χρόνια οσφυαλγία συνδεόνταν πολύ με το γονίδιο SOX5 το οποίο είναι βασικό για την ανάπτυξη του αρθρικού χόνδρου και άλλων σχετικών κολλαγονικών στοιχείων του σκελετού από την δημιουργία του εμβρύου. Πειράματα σε ποντίκια έχουν δείξει ότι τα ζώα που δεν διαθέτουν το σχετικό γονίδιο δεν αναπτύσσουν φυσιολογικό σκελετό και ιδιαίτερα στην σπονδυλική τους στήλη. Η παρουσία του SOX5 διαπιστώθηκε ότι συνδέεται με την χρόνια οσφυαλγία και σε μια άλλη ομάδα 250.000 ατόμων εκ των οποίων οι 50.000 έπασχαν από χρόνια οσφυαλγία. Άλλα δύο γονίδια (CCDC26/GSDMC και DCC) απομονώθηκαν ακόμη, ένα που μάλλον έχει σχέση με την τάση για δισκοκήλη και ένα που φαίνεται ότι ρυθμίζει την διάθεση και την ευαισθησία των ατόμων για την ανάπτυξη χρόνιου πόνου.
