Μπορεί να το υποψιαζόμασταν εδώ και καιρό, αλλά τελικά έφτασε ο Νοέμβριος για να αποτυπωθεί πλήρως όλη η αλήθεια. Το τέρας των μνημονίων, έχωσε βαθιά τα δόντια του στις σάρκες της φαρμακοβιομηχανίας, για να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην πολιτική υγεία. Το νοσοκομειακό clawback είναι πλέον γεγονός. Η μπίλια κάθισε στο 38,2%. Και αν σε αυτό το νούμερο προσθέσουμε την υποχρεωτική έκπτωση 8,74% (που πρέπει να αφαιρέσουμε από την τιμή παραγωγού για να υπολογίζουμε τη νοσοκομειακή τιμή του φαρμάκου) και το rebate 5%, αυτό σημαίνει ότι η φαρμακοβιομηχανία καλείται να επιστέψει στο κράτος, άμεσα ή έμμεσα, πάνω από το 50% του θεωρητικού της τζίρου.
Και ας μην ξεχνάμε ότι ο τζίρος κάθε εταιρίας διαμορφώνεται από τον όγκο πωλήσεων επί των τιμών, που υπολογίζονται από το μέσο όρο των τριών χαμηλότερων τιμών της Ευρώπης και σε πολλές περιπτώσεις με τη χαμηλότερη.
Και τι έγινε λοιπόν; Γιατί θα πρέπει να προβληματιστούμε που θίχτηκαν τα οικονομικά συμφέροντα της φαρμακοβιομηχανίας;
Τα προβλήματα είναι βαθύτερα και αγγίζουν τα όρια της δημόσιας υγείας. Μια ευαίσθητη κατηγορία φαρμάκων είναι τα παράγωγα αίματος. Τα παράγωγα είναι φάρμακα που παράγονται από ανθρώπινο ορό. Φάρμακα σαφώς υψηλού κόστους που συναντάμε συχνά στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας αλλά και σε ασθενείς με σπάνιες παθήσεις.
Το κόστος παραγωγής των φαρμάκων αυτών ξεπερνά το 60% της ονομαστικής τιμής του παραγωγού. Τα σκευάσματα αυτά είναι ακριβά και όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό οι μητρικές εταιρείες στο εξωτερικό δεν θέλουν να διαθέσουν τα φάρμακά τους στην Ελλάδα. Και σκεπτόμενοι εμπορικά, όχι άδικα, ειδικά αν σκεφτούμε ότι σε αυτή την κατηγορία φαρμάκων οι παγκόσμιες ανάγκες είναι υψηλότερες από τις παραγόμενες ποσότητες. Ως εκ τούτου, δεν εμφανίζονται καθόλου πρόθυμες να στείλουν τα φάρμακά τους στην Ελλάδα καθώς την ίδια στιγμή η Κίνα προσφέρει διπλάσια χρήματα για την προμήθεια αυτών των φαρμάκων.
Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και τα εμβόλια και αν ψάξουμε λίγο παραπάνω θα βρούμε και άλλες κατηγορίες φαρμάκων που οι αποσύρσεις είναι προ των πυλών. Και βεβαίως, ακόμα δεν έχουμε συζητήσει για τις επιπτώσεις που θα έχει τόσο στην ανάπτυξη όσο και στις θέσεις εργασίας στην εγχώρια φαρμακευτική βιομηχανία η εφαρμογή του νοσοκομειακού clawback, όπως και στην πρόσβαση των ασθενών στις αναγκαίες για αυτούς θεραπείες, αλλά και σε ποιοτικά φάρμακα.
Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν πλέον οικογενειακές φαρμακοβιομηχανίες σαν και αυτή που εργάζομαι. Απέκτησαν όλες συμμέτοχο. Και μάλιστα μεγαλομέτοχο, καθώς θα δαγκώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, χωρίς φυσικά να έχει οποιαδήποτε συμμετοχή στο κόστος ανάπτυξης και παραγωγής των φαρμάκων.
