Μερικοί από εμάς αρέσκονται, ίσως από βίτσιο, στην χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα της κεντρικής Γερμανίας-Αυστρίας. Δηλαδή ελατάκια, φωτάκια, λαμπερά στολίδια, χιόνια στο καμπαναριό, χορωδίες (ώ έλατο, ώ έλατο….), χριστουγεννιάτικές αγορές, λουκάνικα, καυτό κόκκινο κρασί κ.λπ. Κανένας δεν είναι τέλειος! Έτσι φέτος αποφάσισα με την γυναίκα μου, να πάω στο Τυρόλο τα Χριστούγεννα με το πρακτορείο Μάνεσσης!
Αφού πληρώσαμε αρχοντικά, 2 μήνες νωρίτερα, μη και χάσουμε το ταξίδι και αφού είχαμε μια αγωνία μέχρι την τελευταία στιγμή, μπας και συμβεί κάτι απρόοπτο (άνθρωποι είμαστε…) και χάσουμε τα λεφτά μας (τίποτε δεν αποζημιώνεται), ξεκινήσαμε στις 22 Δεκεμβρίου, στις 4 η ώρα αξημέρωτα και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Το αεροπλάνο (Lufthansa) έπρεπε να φύγει κανονικά στις 06:30.
Δυστυχώς όμως, αφού μας άφησαν 2 ώρες ανενημέρωτους και χαμένους να τριγυρνάμε σαν νυσταλέα ζόμπι στα counters της Lufthansa, μας ενημέρωσαν τελικά ότι το αεροπλάνο χάλασε και το ταξίδι ματαιωνόταν. Επικράτησε πανικός! Εάν έλεγες “δεν θέλω να πάω” έχανες τα λεφτά σου, εάν έλεγες “εγώ δεν κωλώνω, θα πάω”, έπρεπε να επιτεθείς στο πρώτο counter της Lufthansa που θα εύρισκες μπροστά σου, σέρνοντας συνοδό και βαλίτσες, για να κλείσεις θέση για Μόναχο, μέσω Ρώμης, Μιλάνου, Ζυρίχης, Κωνσταντινούπολης, Παρισίων και όπου αλλού υπήρχε δυνατότητα και με όποια αεροπορική εταιρεία συνεργαζόταν η Lufthansa.
Να μην τα πολυλογώ, ενώ έπρεπε να φτάσουμε στο Μόναχο στις 9 το πρωί, το group συναντήθηκε στις 10:30 το βράδυ. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, τσαλακωμένοι, άγρυπνοι, κατακουρασμένοι, που έφτασαν από όλα τα αεροδρόμια της Ευρώπης και της Τουρκίας. Εκεί μας περίμενε το πούλμαν, για να μας πάει μετά από 2,5 ώρες ταξίδι στο Igls, ένα απομονωμένο χωριό στην Αυστρία.
Αυτή ήταν η εισαγωγή! Στη συνέχεια όμως είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον Μάνεσση. Ο οποίος για να μην υπάρχουν διαμαρτυρόμενοι και αρχίζουν να του ζητούν λεφτά πίσω, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να στριμώξει το ταξίδι των 5 ημερών σε 4 ημέρες.
Ετσι από την άλλη ημέρα το πρωϊ, το πρόγραμμα επιταχύνθηκε. Κανονικά είχαμε μια επίσκεψη σε ένα χωριό για ρομαντική βόλτα με άμαξες και μετά έπρεπε να πάμε στο Innsbruck. Ξεκινήσαμε λίγο νωρίτερα, πήγαμε του σκοτωμού στο χωριό, ανεβήκαμε σε κάτι άμαξες, τρέχανε οι άμαξες, φτάσανε στο σταύλο τους, μας πρόσφεραν μπύρα, μας τραγούδησε ο αμαξάς και μετά γυρίσαμε άρον άρον στο ξενοδοχείο να φάμε το γεύμα που είχαμε χάσει την προηγούμενη λόγω Lufthansa και με την μπουκιά στο στόμα, τρέξαμε πίσω στο Innsbruck για επίσκεψη στην τοπική χριστουγεννιάτικη αγορά.
Το βράδυ λαχανιασμένοι φτάσαμε για το δείπνο. Το φαϊ δεν ήταν κακό, απλώς ήταν περίπου το ίδιο με το πρωϊνό και το μεσημεριανό, μια σούπα διέφερε! Εκείνο που ήταν δράμα, ήταν το σέρβις. Δεν θυμάμαι χειρότερο σέρβις σε όλα τα χρόνια που ταξιδεύω. Έλεγες να σου φέρουν μια κοκα κόλα στην αρχή του φαγητού και σου έφερναν μπύρα στο τέλος, σαν χωνευτικό απεριτίφ. Φοβερός συγχρονισμός. Τον αριθμό του δωματίου μου πρέπει να τον είχα δώσει τουλάχιστον 6 φορές σε διαφορετικούς ή τους ίδιους σερβιτόρους, οι οποίοι πάντα με αντιμετώπιζαν με μια έκφραση του στυλ “εσένα κάπου σε ξέρω”.
Μετά το γεύμα, στο σαλόνι, έκανα το λάθος να παραγγείλω τσάι. Μου έφεραν την τσαγιέρα και μέσα το φακελάκι με το τσάι, αλλά χωρίς φλιτζάνι. Οταν παρακάλεσα κάποιον από αυτούς, ότι έτσι δεν το πίνουμε στην Ελλάδα, με κοίταξε υποτιμητικά και μου είπε – σε σπαστά ελληνικά – “στην Ελλάδα ξέρετε μόνο λεφτά να ζητάτε”, μετά όμως αναγκάστηκε να μου φέρει φλιτζάνι, διότι όταν τον παρακάλεσα να μου δείξει πώς το πίνουν το τσάι στην Αυστρία κατευθείαν από την τσαγιέρα, προβληματίστηκε, έγινε κόκκινος από ντροπή και μου έφερε φλιτζάνι!
Την άλλη ημέρα τρέχα-τρέχα φτάσαμε στο Salzburg. Αφού κυκλοφορήσαμε για 4 ώρες περίπου με θερμοκρασία γύρω στο μηδέν και υπό βροχή και αφού κλείσανε και τα μαγαζιά, λόγω παραμονής Χριστουγέννων, φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με το πούλμαν. Εμείς φτάσαμε, το πούλμαν όμως αργούσε και αργούσε και αργούσε. Τα νεύρα τεντωνόντανε και τεντωνόντανε και τεντωνόντανε και αφού τεντωθήκανε καλά και γίνανε σαν τέλια, μάθαμε ότι το πούλμαν είχε μείνει από μπαταρία και έπρεπε να περιμένουμε μέσα στο κρύο και την βροχή 1,5 ώρα το λιγότερο. Τα μαγαζιά κλειστά, τα μπαρ κλειστά, ευτυχώς μόνο κάποιες καφετέριες αράβων, κινέζων και κορεατών ανοικτές. Εκεί στριμωχτήκαμε όλοι περιμένοντας την καινούργια μπαταρία.
Πράγματι 1,5 ώρα μετά μπήκαμε στο πούλμαν. Ξεναγός και οδηγός ψύχραιμοι μας πληροφόρησαν ότι μετά από κοπιώδεις διαπραγματεύσεις, κάτι σαν το Eurogroup, κατόρθωσαν να επιτύχουν συμφωνία με το ξενοδοχείο για να μας περιμένουν για το χριστουγεννιάτικο δείπνο της παραμονής των Χριστουγέννων, μέχρι τις οκτώ. Εάν αργούσαμε, θα έπρεπε να φάμε σαντουϊτσάκια με τυρί μόνοι μας, διότι οι σερβιτόροι έφευγαν στις 10 για τα σπίτια τους οι καημένοι να μην χάσουν και την οικογενειακή ατμόσφαιρα. Εγώ ο ανόητος εκνευρίστηκα διότι θυμήθηκα τελείως τυχαία, πόσες εφημερίες είχα κάνει στο νοσοκομείο, Χριστούγεννα και Πάσχα, χωρίς διαμαρτυρία! Αλλά μετά σκέφτηκα ότι το δικό μου επάγγελμα δεν είναι επάγγελμα, αλλά είναι λειτούργημα και ησύχασα!
Τρέξαμε-τρέξαμε και το πνεύμα των Χριστουγέννων έκανε το θαύμα του και φτάσαμε στις 8.00 ακριβώς. Φυσικά απαγορευόνταν να πας να κατουρήσεις (μόνο στα κλεφτά) ή να αλλάξεις ρούχα, διότι έχανες το δείπνο.
Βέβαια οι γνωστοί σερβιτόροι με το που είδαν να πλακώνουν 50 πεινασμένοι, νευριασμένοι, βρώμικοι και αγριεμένοι Ελληνες, πανικοβλήθηκαν. Άλλοι έφερναν την σαλάτα εκεί που έπρεπε να φέρουν την σούπα, άλλοι το γλυκό πριν το κυρίως πιάτο και άλλα τέτοια. Ένας κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα δίσκο με σορμπέ, για να αλλάξουμε δήθεν την γεύση, από την σούπα ψάρι σε κρέας που είχε το κυρίως πιάτο, αλλά δεν συντονιζόνταν ποτέ, με αποτέλεσμα ο καθένας μας να φάει 3 σορμπέ και καμιά σούπα! Χαλασμός! Τρελοκομείο!!! Και 50 έλληνες να φωνάζουν όλοι μαζί, έξαλλοι στα ελληνικά και τους αυστριακούς να έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά να μην μπορούν να εντοπίσουν τι ακριβώς! Και ανάμεσα σε όλους αυτούς να τριγυρνά ήρεμος αυτός με το σορμπέ!
Την άλλη ημέρα μάθαμε μετά από διαμαρτυρία που κάναμε στον διευθυντή του ξενοδοχείου ο οποίος μας απάντησε επισήμως με γράμμα, ότι αυτός είχε ενημερώσει τον Μάνεσση ότι δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει γκρούπ, αλλά ο Μάνεσσης επέμεινε ότι θα τα καταφέρει.
Την άλλη ημέρα αλλά και μέχρι που φύγαμε, τα γεύματα ήταν μπουφέ σαν το πρωινό με ελάχιστες παραλλαγές, έτσι για τα μάτια!! Το σέρβις των ποτών εξακολούθησε να είναι δραματικό!
Την τελευταία ημέρα έπρεπε να δούμε το Μόναχο που χάσαμε την πρώτη. Φτάσαμε στο Μόναχο και το πούλμαν μας σταμάτησε 2 χιλιόμετρα από το κέντρο, σε ένα δρόμο που κανένας δεν ήξερε, με κανένα γνωστό μνημείο γύρω του, έστω σαν σημείο αναφοράς. Σαν να σε αφήσει κάποιος στους Αμπελοκήπους και να πρέπει σε 3 ώρες να πας στην Ακρόπολη με τα πόδια, να φας και να γυρίσεις. Οι γνώστες του Μονάχου, σηκωθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν ότι είναι μακρυά. Επανάσταση!!
Είναι αλήθεια ότι όλα τα πούλμαν, ακόμη και αυτά του Μάνεση, αφήνουν τους επισκέπτες στην Όπερα, δηλαδή στο κέντρο του Μονάχου και από εκεί τους παίρνουν στο τέλος της επίσκεψης. Αλλά οδηγός και ξεναγός επέμεναν! Μετά από 20λεπτη διαμαρτυρία, τελικά μας άφησαν σε άλλο μέρος, κοντύτερα αλλά πάλι μακρυά από το κέντρο. Φάνηκε καθαρά ότι δεν ήξεραν το Μόναχο ή για να είμαι πιο ακριβής, ήξεραν το μισό Μόναχο. Το αριστερό μπαίνοντας στην πόλη.
Το ταξίδι θα ολοκληρωνόταν ήρεμα, εάν δεν μας τύχαινε στην πτήση της επιστροφής πιλότος της Lufthansa που κάποιος πρόγονός του, πατέρας ίσως, ήταν πιλότος της Luftwaffe σε Στούκας στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήθελε να εκδικηθεί! Δέκα λεπτά πριν προσγειωθεί, κατέβασε με τέτοια ταχύτητα το αεροπλάνο που κουφαθήκαμε όλοι. Για μερικά λεπτά αποκτήσαμε όλοι ένα χαζό χαμόγελο και συννενοούμασταν με νοήματα. Βέβαια ήταν και κάποιοι που είχαν αφόρητους πόνους στα αυτιά. Τόσο καλά!
Αυτά! Σας εύχομαι «Ευτυχισμένο το 2017» και πάντα να προτιμάτε εάν είσαστε ζόρικοι και σκληροί ταξιδιώτες, τα Adventure Τravels του Μάνεσση με αεροπορική εταιρεία την Lufthansa!
