Ο μαλακός, εσωτερικός πολφός τον δοντιών μπορεί να μείνει εκτεθειμένος μετά από τραύματα ή λοίμωξη. Για να εξασφαλιστεί η προστασία του από τις λοιμώξεις, εκκρίνεται ένα λεπτό στρώμα οδοντίνης το οποίο σφραγίζει τον πολφό αλλά είναι ανεπαρκές για να καλύψει μεγαλύτερες οδοντικές κοιλότητες. Για το λόγο αυτό οι οδοντίατροι χρησιμοποιούν συνήθως προϊόντα από πυρίτιο ή ασβέστιο, τα γνωστά σε όλους σφραγίσματα, για να θεραπεύσουν τα δόντια γεμίζοντας τις κοιλότητες αυτές.
Το σφράγισμα όμως παραμένει για καιρό στο δόντι και δεν αποσυντίθεται, με αποτέλεσμα να μην αποκαθίστανται ποτέ τα επίπεδα ανόργανων ενώσεων στα δόντια. Επίσης, όταν τα σφραγίσματα χαλάσουν ή εμφανιστεί λοίμωξη, οι οδοντίατροι πρέπει να γεμίσουν την οπή, η οποία είναι συνήθως μεγαλύτερη από την αρχική, ενώ μετά από συνεχόμενες θεραπείες μπορεί ενδεχομένως να χρειάζεται και εξαγωγή του δοντιού.
Το πρόβλημα αυτό απασχόλησε μία ερευνητική ομάδα του King’s College στο Λονδίνο. Σε μία μελέτη που δημοσίευσαν στο επιστημονικό περιοδικό Nature απέδειξαν ότι υπάρχει τρόπος να ενεργοποιηθούν τα βλαστοκύτταρα που βρίσκονται μέσα στον οδοντικό πολφό και να παράγουν οδοντίνη, την ανόργανη ουσία που προστατεύει τα δόντια, περιορίζοντας έτσι τη χρήση σφραγισμάτων. Αυτή η καινοτόμος, βιολογική προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει στην αποφυγή των σφραγισμάτων που είναι επιρρεπή σε λοιμώξεις και συχνά χρειάζονται αντικατάσταση, κάνοντας χρήση της φυσικής ικανότητας του οργανισμού να θεραπεύει μεγάλες κοιλότητες στα δόντια.
Η τεχνική αυτή βασίζεται σε μικρομόρια τα οποία χρησιμοποιούνται για να ενεργοποιούν την αναγέννηση των βλαστοκυττάρων. Ένα από αυτά είναι η tideglusib, η οποία έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε κλινικές μελέτες για τη θεραπεία νευρολογικών παθήσεων όπως η νόσος Αλτσχάιμερ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι μπορεί να οδηγήσει σε ταχύρρυθμη ενσωμάτωση της τεχνικής αυτής στην καθημερινή κλινική πρακτική.
Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε βιοδιασπώμενους σπόγγους από κολλαγόνο για να μεταφέρει στα δόντια μικρές δόσεις ανταγωνιστών των GSK-3 (glycogen synthase kinase inhibitors) και παρατήρησε ότι ο σπόγγος αποσυντίθετο με το πέρασμα του χρόνου ενώ ταυτόχρονα τον αντικαθιστούσε νέα οδοντίνη, με αποτέλεσμα τη συνολική και εξ’ ολοκλήρου φυσική αποκατάσταση του δοντιού. Επίσης, οι σπόγγοι κολλαγόνου είναι ήδη εμπορικά διαθέσιμοι και κλινικά εγκεκριμένοι, κάτι που συντελεί επίσης στη δυνατότητα ταχείας υιοθέτησης της μεθόδου αυτής από τις οδοντιατρικές κλινικές.
“Η απλότητα της προσέγγισής μας την καθιστά ιδανική ως κλινικό οδοντιατρικό προϊόν για τη φυσική αποκατάσταση μεγάλων οδοντικών κοιλοτήτων, προσφέροντας ταυτόχρονα και προστασία του πολφού αλλά και αποκατάσταση της οδοντίνης. Επίσης, η χρησιμοποίηση ενός φαρμάκου που έχει ήδη δοκιμαστεί σε κλινικές μελέτες για τη νόσο του Αλτσχάιμερ προσφέρει μία πραγματική ευκαιρία για να μπει η θεραπεία αυτή γρήγορα στις οδοντιατρικές κλινικές”, σημείωσε ο καθηγητής Paul Sharpe από το King’s College και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
